گوشواره‏ هایت کو رقیه جان؟ / چرا صورتت نیلی است؟ / گیسوانت چرا بوی آتش می دهند؟ / چرا پیراهنت پاره است؟ / چرا دست‏های کوچکت زخمی است؟ / چرا بازوانت کبودند؟ / چرا آهسته آهسته قدم برمی‏داری؟ / مگر پاهایت زخمی‏اند؟ / مگر انگشتان کوچکت شکسته ‏اند؟ / چرا چشم‏هایت را می‏بندی؟ /

 سرت را بر زانوان عمه بگذار، رقیه! / چشم‏هایت را مبند! / بگذار تا باران خون‏رنگ چشمانت / آبروی این شب سیاه را ببرد / بگذار تا ردّ تازیانه بر بازوانت / پرده از چهره ستم بردارد / بگذار تا صدای روشنت / گوش شام را کر کند / بگذار تا پاهای برهنه‏ ات / کمر شام را بشکند / بیابان را شعله شعله بسوزاند / بگذار برق چشمان خون‏بارت / زمین را یک جا چنگ بزند /

 بیدار شو! / ببین چه بر سر کاروان آمده است! / ببین چه بر سر خیمه‏ گاه آمده است! / رقص شمشیرها و تازیانه‏ ها را تماشا کن! / ببین چقدر کوچه ‏ها سنگدل شده‏اند، / چقدر آسمان گرفته است، / چقدر مرگ می بارد! /

 زخم تازیانه ‏هایت را بپوشان رقیه! / دیگر سراغ گاهواره را از من مگیر / دیگر دل سوخته‏ ام را آتش نزن / لب‏های خونی‏ات را بپوشان! /  

 اینجا شام است / شام بی‏ حرمتی‏ها / شام نیرنگ ها و دسیسه ‏ها / شام کسالت‏ آور رنج / شام بدبختی و پریشانی / شام زنجیرها و شلاق‏ها / شام تهمت و مصیبت / شهر بام‏های سنگ‏ انداز / شهر کوچه‏ های دشنام / ما به پای‏بوسی شکنجه آمده ‏ایم / به پای‏بوسی تازیانه آمده‏ ایم / مگذار تا صدایت را خفاش‏ها بشنوند / مگذار زخم‏هایت را شماره کنند /

 چشم‏هایت را مبند رقیه! / مرا مسوزان! / از خرابه‏های شام سراغت را بگیرم یا از تلّ زینبیه؟ / در کاروان اسیران جستجویت کنم یا در گودی قتلگاه؟ / که چشم‏های تو، هم خرابه‏ های شام را زیابت کردند و هم تلّ زینبیه را به تماشای خون نشستند و هم در کاروان اسیران، زیر باران شکنجه و سنگ، خون گریستند /

 کربلا از نگاه کودکانه تو زیباتر است/ که چشم‏های تو هم گودی قتلگاه را / هم به آتش کشیدن خیمه ‏گاه را / هم تازیانه بر بدن پاره پاره شهیدان را / و هم زخم زنجیر و تهمت را به تماشا نشستند /

 چشم ‏هایت را مبند رقیه! / ما را به میهمانی شلاق و شمشیر آورده‏اند / برایمان جشن خون و گریه به راه انداخته ‏اند / مجلس دشنام و تهمت ترتیب داده‏ اند / ما را بر سر سفره خون نشانده‏ اند / با سنگ به استقبال مان آمده‏ اند / با تازیانه تحویل مان گرفته‏ اند /

 مصیبت تو را در گوش کدام سنگ بخوانم که / ذره ذره بشکند / ای صنوبر سه ساله! / که خداحافظی تو / سر آسمان شام را بر جاده‏ ها کوبید / و استخوان پیشانیِ زمین را / رشته رشته کرد / که خداحافظی تو / پیراهن مرگ بر تن دریا کرد / 

 اندوه تو، گریبان‏ گیر عالم شده است / ای طعمه تازیانه‏های بی‏رحم / ای هوای گُر گرفته اندوه / ای بنفش دقایق دمشق