ماه رجب ماه یگانه شدن با خدا 
ماهِ ولايـي شدن براي ملاقات با حق
آن روايت را در كتاب «المراقبات» داشته باشيد كه مي‌فرمايد: «ماه رجب ماه خدا است، ماه شعبان ماه پيامبرخدا(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) است و ماه رمضان، ماه امّت رسول‌الله«صلواة‌الله‌عليه‌وآله» است». يعني با شروع ماه رجب كه ماه خداست، نيّت سلوك شروع مي‌شود، بنابراين از خدا شروع مي‌شود و پس از انس با پيامبر اكرم(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) در ماه شعبان و رعايت اعمال مخصوص ماه شعبان، به يك خوديابي در ماه رمضان مي‌رسيم، و بدين‌معناست كه ماه رمضان، ماه امت است. اين روايت را با آن روايت جمع كنيد كه اميرالمؤمنين«عليه‌السلام» مي‌فرمايد: « شَهْرُ رَمَضانِ، شَهْرُالله وَ شَعْبانِ شَهْرُ رَسولُ‌الله وَ رَجَبٌ شَهْري» يعني؛ ماه رمضان ماه خداست و ماه شعبان ماه رسول‌الله«صلواة‌الله‌عليه‌وآله» و ماه رجب ماه من است. پس طبق اين روايت، به يك اعتبار ماه رجب، ماه يگانگي با خداست، از طريق ارتباط با خود خدا، و به يك اعتبار، ارتباط با خدا بدون اتّصال به ولايت ممكن نيست و لذا ماه رجب، ماه امير‌المؤمنين(عليه‌السلام)، يعني صاحب ولايت است، پس ماه رجب ماه اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) يعني ماه ولايـت است. « ولايت » يعني زدودن جنبه‌هاي غير الهي از دل و رسيدن به يك به‌خود آمدن ناب. دلي كه ولايي شد اين دل غيرِ حق را نمي‌خواهد، آن وقت اين دل به عشق به نبيّ - كه مظهر نمايش صفات حقّ است- مي‌رسد و برايش طلب نزديكي به پيامبر اكرم(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) در ماه شعبان پيدا مي‌‌شود و تقاضاي واردشدن در سلوك و سنّت پيامبر اكرم(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) در جانش شعله مي‌كشد و در دعاي روزهاي ماه شعبان مي‌گويد: « اَللّهُمَّ فَاَعِنّا عَلَي الْاِسْتِنانِ بِسُنَّتِهِ فيهِ…» يعني خدايا! مرا ياري فرما تا به روش و سنّت پيامبرت نزديك شوم و بدان عمل نمايم. و حالا در منظر نگاه به وجود مقدّس پيامبراكرم(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) در ماه شعبان، در مقابل خود و در افق جانت ماه رمضان را مشاهده مي‌نمايي و در اين حالت ماه رمضان شَهْرُالله، و ماه ملاقات با خدا مي‌شود. اين دو روايت مي‌گويد: خودت را براي خدا در ماه رجب خالص كن، تا بتواني ولايت و نبوت را بفهمي و از خدا شروع كن - در ماه رجب- و به خدا ختم كن - در ماه رمضان- .
پس با ماه رجب و روزه و استغفار در اين ماه يك خلوص اوّليه و خود را براي خدا آماده كردن داريم. آدم روزه كه بگيرد و إن‌شاءالله دعاهاي ماه رجب را هم بخواند و در آن‌ها دقّت و تدبّر كند، توجّه به حق در او زنده مي‌گردد. به قول بزرگان مي‌‌گويند: دعاهاي ماه رجب عجيب است اين قدر عجيب است كه عده‌اي از بزرگان مي‌فرمايند: بعضي از اين دعاها در ماه رمضان هم پيدا نمي‌‌شود و انصافاً هم از جهت توحيد و ولايت يك مراتب خاصي در دعاهاي ماه رجب هست، خدا توفيق‌‌مان بدهد كه هم اين دعاها را از اهلش درس بگيريم و هم به كمك آن ادعيه با خدا مناجات كنيم. بعد كه توجّه به حق از اين طريق در انسان زنده شد، ارتباط بيشتر با خدا در او شعله مي‌كشد، مي‌يابد كه بايد براي ارتباط حقيقي با حق، دست به دامن صاحب ولايت، يعني امير‌المؤمنين(عليه‌السلام)، بزند، اين‌جاست كه مي‌بيند عجب، پس ماه رجب، ماه امير‌المؤمنين(عليه‌السلام)، است و به اذن آن حضرت مي‌تواند حقّ ماه رجب را اداء كند. در مستي ارتباط با حق از طريق نور ولايتِ امير‌المؤمنين(عليه‌السلام)، دل با ماه شعبان روبه‌رو مي‌گردد و مي‌بيند مخزن اصلي، وجود مقدّس صاحب ماه شعبان، يعني محمّد مصطفي(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) است. در عطش ارتباط با خدا، با پيامبر اكرم(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) روبه‌رو مي‌شود، آرام‌آرام اين عطش شعله‌ور مي‌شود و درست در دل ماه رمضان از پيامبر اكرم(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) سراغ خدا را مي‌گيرد و هم خدا به پيامبرش ندا مي‌دهد:« إِذا سَئَلَكَ عِبادي، عَنّي فَاِنّي قَريبٌ اُجيبُ دَعْوَة‌َالدّاعِ إِذا دَعانِ…»؛ يعني اي پيامبر! اگر بندگان من از تو سراغ مرا گرفتند، من خودم به آن‌ها نزديكم و جواب آن‌ها را مي‌دهم. بدون آن‌كه پيامبر اكرم(صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) را خداوند در اين شرايط واسطه قرار دهد.