دارم از دست مي‏روم. کسي هست به فرياد دل من برسد؟ تا خدا راه درازي دارم. جاده‏اي مي‏خواهم
که قدم‏هاي گريزانم را
به در خانه آن «دوست» برد؛ يک «ميان‏بُر» به حريم بالا
نکند مرگ مجالم ندهد.

نکند زنده نباشم، نرسم! نکند عمر کفافم ندهد!

شانه‏ام خرد شده از بار گناه.

فرصتي مي‏خواهم تا زمين بگذارم.

همه پل‏هاي پشت سر من ويران است.

راه برگشتي نيست. من ماندم و يک‏سال غم دربه‏دري؛ غم خانه به دوشي، شانه‏اي مي‏خواهم تا يک دل سير بگريم از درد. من شنيدم که خدا
نردباني دارد.

به بلنداي سعادت، شبي از اين شب‏ها، يک شب مي‏نهد روي زمين.

من شنيدم که شبي از شب‏ها
مي‏شود يک شبه پيمود ره صد ساله. من پي روزي خود آمده‏ام.

من شنيدم که ملائک تا صبح
مي‏برند آن بالا
عطر اندوه بني‏آدم را
من به دنبال خودم مي‏گردم.

شب قدر است آيا؟

شب تسبيح و مناجات و سلام.

شب اشک و توبه
شب ويراني من،
شب مهماني «او»
شب بيزاري من از دنيا.

شب دلجويي او از مهمان
شب قدر است آيا؟

من همان بنده از «دوست» فراري هستم
من همان چهره غمگين پريشان‏حالم، من همان آدم خاطي و گنه‏آلوده‏ام
شب قدر است آيا؟

چه کسي مي‏گويد: «شب دراز است و قلندر بيدار»؟

شب، کوتاه است
اين دقايق همگي نايابند. لحظه‏ها مي‏گذرند.

چشم بر هم بزني، سحر از راه رسيد و تو هنوز در خوابي.ها، مبادا که بگويند به تو سحر از راه رسيد است و قلندر در خواب! جامه را از تن خود خواهم کند
جوشني مي‏پوشم، بند بندش از نور
جوشني مي‏پوشم. همه از جنس عطوفت، احسان
شب قدر است امشب! تا سحر بيدارم
تا سحر دانه به دانه، غم خود مي‏بارم
تا سحر، سر به زانوي «تو» مي‏گريم زار، تا سحر، توبه به درگاه خدا
شب قدر است امشب
حيف اگر در شب قدر، قدر خود نشناسيم!